بدون شک، برنامه ریزی در زندگی موجب می‌شود تا فرد موفق‌تری باشیم و بهتر بتوانیم از زمان خود استفاده کنیم. ولی یادگیریِ نحوه‌ی برقراریِ تعادل، میان وظایف گوناگون در زندگی، کاری چالش‌برانگیز است. گاهی کار، مدرسه و وظایف روزانه روی هم انباشته می‌شوند و در عین حال، دوستان یا خانواده نیز از ما انتظار دارند که به آنها کمک کنیم. علاوه بر این کارها، باید زمانی را هم به رسیدگی به خودمان اختصاص دهیم. ولی در صورتِ داشتنِ یک برنامه‌ی روزانه، انجام این وظایف امکان‌پذیرتر می‌شود.
اکثر افراد ندشتن یکی از عوامل مهم در مطالعه نکردن را عدم انگیزه می دانند. زمانی که انگیزه هست خیلی راحت تر می توان در زمان کوتاهی تمرکز کرد آن را حفظ نمود؛ و وقتی نیست، نه تنها تمرکز نداشتن سخت است، بلکه شروع مطالعه هم کار سختی است و مدام به تعویق می افتد.
بارها شنیده‌ایم که دانش آموز یا دانشجویی می‌گوید: "دیگر حال و حوصله خواندن این کتاب را ندارم" یا " آنقدر از این کتاب خسته شده‌ام که قابل گفتن نیست" یا "هر چه می‌خوانم مثل اینکه کمتر یاد می‌گیرم" و یا "10 بار خواندم و تکرار کردم ولی باز هم یاد نگرفتم ".
در گذشته بهره هوشی (IQ)، نمره‌های درسی و نتایج آزمون استعداد تحصیلی از ابهت و ارزش زیادی برخوردار بود و احساس می‌شد که تنها پیش‌نیاز موفقیت و خوشبختی در زندگی داشتن بهره هوشی بالاست. براساس این دیدگاه، روانشناسان مختلفی شروع به ساختن آزمون‌های هوشی کرده و هوش افراد را اندازه‌گیری می‌کردند.
مهم‌ترین مشخصه‌ی هوش هیجانی خودشناسی است. افراد دارای هوش هیجانی بالا علاوه بر اینکه خودشان را کاملا می‌شناسند، به خوبی می‌دانند دیگران در موردشان چه فکری می‌کنند. این افراد مهارت باورنکردنی‌ای در تأثیرگذاری دارند و می‌توانند طرز رفتارشان را طوری تنظیم کنند که باهوشتر به نظر برسند.
